Αυτό είναι λοιπόν. Αυτό ήταν από την πρώτη
φορά που το άκουσα, μια αποφράδα ημέρα του Απριλίου. Τρέφω μεγάλο σεβασμό για
τα growers,
αλλά τίποτα δεν είναι σαν αυτό που σε χτυπάει μονομιάς στο κεφάλι. Και απεχθάνομαι
τις γλυκαναλατιές, αλλά δεν μπορώ, θα αφεθώ κι εγώ μια φορά στο μελόδραμα. Έχει περάσει τόσος καιρός και κάθε φορά
ανατριχιάζω το ίδιο, πανάθεμά με. Κάθε φορά. Νόμιζα ότι θα ήταν ευκολάκι να
γράψω γι’ αυτό το έπος, αλλά δεν... δεν έχω λόγια. Βλέπω μόνο μια θάλασσα
μπροστά μου, όπως όταν το άκουγα κουλουριασμένη σε ένα περβάζι, σε ένα πλοίο,
στο δρόμο για τη Σύρο. Αυτή είναι η δική μου ταινία για αυτό το soundtrack. Την κανονική
δεν την είδα και είναι πλέον αργά για να τη δω. Σόρι κ. Κοζίνσκι, αλλά θα
προτιμήσω να κρατήσω τις δικές μου εικόνες.
Και οι M83... Σαν να μου έχουν χακάρει τον εγκέφαλο οι
βρωμόγαλλοι. Σαν να ξέρουν ακριβώς τι είναι αυτό που κάνει τις ενδορφίνες μου
να τρέχουν και να μην μπορώ να τις μαζέψω. Θα ‘θελα να φτιαχνα μια εικοσάδα
μόνο με δική τους μουσική, αλήθεια. Δεν έχω κάτι άλλο να πω. I
rest my case, your honor.
Και του χρόνου.
No comments:
Post a Comment